Detailed Notes on داستان های واقعی

Detailed Notes on داستان های واقعی

Blog Article

خانواده پرون اطلاع چندانی نداشتند از اینکه گفته می‌شد زمانی در این خانه ۲۰۰ هکتاری، زنی به نام باثشبا تایر و چهار فرزندش زندگی می‌کردند که سه نفر از آن‌ها در جوانی مردند.

قوانینِ خوب رو دوست دارم… برای خودتون؛ دلتون؛ حالتون و خانوادتون قانون هاي‌‌‌ قشنگ بذارید؛ بعداً حسرت قانون هاي‌‌‌ گذاشته نشده رو نداشته باشید!

مادر به پایین نگاه کرد و دید که چشمای دخترش در حال اشکی شدنه. اون شروع به مشاجره با مغازه دار کرد و پول بیشتری به اون پیشنهاد داد اما فروشنده بازم امتناع کرد.
داستان
تو بـه چه دلیل هرروز همین روضه را می‌خوانی و همان ناسزا را تکرار می کني؟

قاتلان ماه گل یک کتاب جنایی واقعی اما غیر داستانی است که در سال ۲۰۱۸ به عنوان بهترین کتاب جنایی واقعی برنده‌ی جایزه‌ی ادگار آلن پو و در همین سال جایزه‌ی بهترین اثر انتقادی و غیرداستانی را برای نویسنده‌اش به ارمغان آورد. 

به خونسردی یک رمان خارق‌العاده، قدرتمند و بر اساس واقعیت است که ترومن کاپوتی آن را در سال ۱۹۶۶ خلق کرد. داستان از جایی شروع می‌شود که در ۱۵ نوامبر ۱۹۵۹ یک خانواده‌ی چهار نفره در ایالت کانزاس آمریکا به قتل می‌رسند. فرد ضارب به صورت‌شان شلیک کرده که باعث شده حتی اجساد آنها به شکل دلخراشی دربیاید.

مک گرگور در بررسی این داستان واقعی ارواح همچنین دریافت که کشتی اخیراً تعمیر شده است و زباله‌های حاصل از این فرآیند باعث مسدود شدن پمپ‌هایی شده که در هوای ناملایم آب را تخلیه می‌کنند.

این خانه بیش از یک سال خالی ماند و سپس توسط جورج لوتز به قیمت ۸۰۰۰۰ دلار خریداری شد.

پیرمرد بلافاصله گفت: این امکان نداره! حتما یه نفر دیگه پلنگ رو با تیر زده!

در اروپای قرن هجدهم و نوزدهم، به‌ویژه در انگلستان دوران ویکتوریایی تعداد کسانی که به اشتباه دفن می‌شدند آنچنان زیاد بود که تابوت‌سازان به فکر ساخت تابوت‌های ویژه‌ای افتادند. این تابوت‌های ایمن طوری طراحی شده بودند که فرد بتواند با دمیدن در شاخ یا به صدا در آوردن زنگوله دیگران را خبر کند.

این تیم از دوربین‌های مادون قرمز، عینک‌های دید در شب، حسگرهای تشعشع، نشانگرهای مواد شیمیایی سمی، سیستم‌های تصویربرداری مایکروویو و آشکارسازهای صدای با فرکانس بالا استفاده کردند.

چند سال قبل، حادثه وحشتناکی در ارتباط با یک روح برای دو مرد جوان رخ داد. آن دو که آدریان و لئو نام داشتند، حدود ساعت یک نیمه شب به خانه برمی‌گشتند. در آن ساعت از شب، هیچ وسیله نقلیه‌ای در جاده به چشم نمی‌خورد. آدریان رانندگی می‌کرد و لئو کنارش نشسته بود. آدریان با سرعت مجاز می‌راند و پیچ‌های تند را به آرامی پشت سر می‌گذاشت. از آنجایی که هر دو به شدت خسته بودند، حرفی بینشان رد و بدل نمی‌شد.

میهمانان از قهقهه بچه‌ها، دویدن در راهروهای طبقه چهارم، درها که به طور غیرقابل توضیحی بسته می‌شوند، چراغ‌های سوسوزن و کاهش چشمگیر دما گزارش کرده‌اند.

مولی رو به مادرش کرد و فریاد زد: “مامان، من اینو میخوام!”